sulat ni boyet

Lahat tayo may mga bagay na gustong balikan, mga panahon na sumasariwa at nagpapa-alaala ng ating kabataan.

Nakapaglaro ka ba ng tumbang preso? Lata lang ng alaska na pinukpok ang mga gilid at tsinelas na de-sipit o kaya ay alpombra masaya na.

E ang taguan sa ilalim ng buwan? Magkapatong ang iyong mga kamay habang nakaharap ka sa poste o bakuran, ano nga ba ang kanata dun?

Nalaro mo din ba ang agawang base, touching robert, gol –den gol-den at does the color?

Ilan lamang yan sa mga laro nung ating kabataan, hindi mo inaalala ang pera dahil wala namang pusta, di tulad ng mga video games na minsan inilalayo tayo sa iba.

Nakakain ka na ba ng street food? fishball, kikyam, cheescake, kwek kwek, tsaka tokwa na dalawang pisong may kanto pa noon ang uso, sayo yun e daig pa ang jollibee, minsan nga kapag nahulog sa garapon ng sarsa pilit mo pang kinukuha o di kaya “manong palitan nyo nahulog po sa loob”

Kung wala namang pera e maglalambing kina tiyo at tiya na pangakong bubunutan ng puting buhok o matutulog ng tanghali maibili lamang ng pop cola.

Noon madalas ang picnic, toka-toka tyo nang dadalhin para lamang makasama, sa ilog, sa gubat sa parang at kahit nga sa likod ng bahay ay ayos na. Gumagawa pa tayo ng bitag o patibong para makahuli ng pugo o di kaya ay kabatu-bato.

Kwebang tinik alam mo pa? ang mga sanga ng puno at mahahabang damo ay babalumbunin para magmistulang kweba na may kunyare’y tinik.

Nakapag tumbling ka na ba sa dayami? Di ba pag-uwi mo pilit mong pinapakamot sa nanay mo ang likod mong kating-kati.

Nilalagyan ang bulsa mo ng isang dakot na buhangin dahil hindi ka na naman tumaya sa agawang bola. O di kaya ayaw mo kunin ang picha ng chinese kit na napunta sa malayo.. Di ka na nga isinasali sa larong siato dahil madalas kang mandaya sa pagbilang.

Nakakatuwa diba andaming pwedeng pagkalibangan noon na walang bayad, para sa atin libre ang lahat.

Basketbol na mejas at stocking ang bola at ang goal naman ay lata ng magnolia na binutasan ang puwitan.

Niluma ni ate ang manika ni Princess Sarah yari lang sa karton ng sigarilyo o kaya ay yung patigas sa likod ng intermidate na papel may Pambansang awit pa nga di ba? Mas maganda kung gawa ito sa card board, napapalitan din ito ng damit depende sa okasyon, pwede ring mamili ng partner basta magaling kang magdrawing at gumupit. Minsan nga naririnig ko sila ng kanya kalaro na may dubbing at voice over pa.

Masaya tyo kapag umuulan , makakapagtampisaw na naman sa baha tapos nun’ shower ka sa alulod ng bahay ng may bahay. Pinapaanod pa nga natin ang tsinelas na goma para kunwari’y balsa.

Kapag napagod na ay haharap sa tv. Aabangan si Nelo o di kaya ay si Cedie. Nagagalit ka kapag inaapi sya ng Mahal na Konde, nalulungkot ka naman kapag nawawala si Patrash.

Si B1 at B2, di ba nag eenjoy ka kapag naglalaro sila nina Lulu at syempre ang mga kaibigang oso.

Noon ang tawag sa text ay pitik o yung mga cards na pelikula kinukulayan pa natin tanda na iyon ang malabas mong pamato. Hindi gaya ngayon text ang tawag kapag may cp ka.

Naging musika na sa’atin tuwing daling araw ang sigaw na “pandesal” kahit tinatamad kang bumangon pipilitin mo para lamang makabili nito at isawsaw sa mainit na kape.

Kapag tanghali naman, tuwang-tuwa ka kapag dumadaan ang mag-a ice drop, magtitinda ng putong kawali na may libreng tsaang gubat, mais, bibingka, sinok mani,palitaw, ginataan, suman, at kung anu-ano pa, marinig mo lang nga ang kalembang ng maliit na kampana agad kang tumatakbo kahit magkandarapa.

At sino ang makakalimot sa taho? Diba ang sarap lalo na kung maliliit yung sago at madami ang arnibal.

Niluma din natin ang cellphone noon, alala mo pa yung mga lata na binutasan natin ng pakong de-uno tsaka yung pisi na pantahi ng sako, kinakabit natin sa mag magkabilang dulo tapos tag-isa tayo, pwede rin ang party line kahit ilan.

Kapag panahon naman ng mais nakikipag-unahan tayo sa mga matanda para mananlaw ng gagamba, gamit natin ay flashlight pero ingat daw sa ahas tubo.

Ang duyan natin na gawa sa sako ng bigas at ang lubid na pambigkis sa baboy ay ating pinapakabit sa puno ng mangga at sabay nating kinakanta ang “telebong telebong”…..

Haaay!!! Sarap maging bata noon diba, sayang di nila inabot, hanggang balik tanaw na lang ba?..

Hanggang sa muli na lang.

Nagpapaalala

Ang iyong kalaro.